wtorek, 11 grudnia 2012

"Jezus z Nazaretu" - Joseph Ratzinger

Jak wiele osób z mojego pokolenia tęsknię za Janem Pawłem II. Nie z powodów politycznych ani nawet teologicznych, raczej emocjonalnych. Cóż, byłem młody, kiedy on przemawiał do młodych. A że umiał nas porywać to szliśmy...

Miałem w związku z tym wyrzuty sumienia, że nasz obecny papież, Benedykt XVI nie wzbudza we mnie podobnych emocji. Uznałem zatem, że należałoby bliżej go poznać, zrozumieć jego przesłanie. A ponieważ nie jestem ani politykiem, ani teologiem, postanowiłem zrobić to poprzez czytanie jego książki.

Wprawdzie część o dzieciństwie Jezusa ukazała się jako ostatnia w serii, jednak uznałem (może naiwnie), że przydałoby się czytać chronologicznie. Toteż zakupiłem, wczoraj przeczytałem (nie jest to zbyt obszerne dzieło) i... rozczarowałem się. Wydawnictwo Znak tak oto reklamuje ową książeczkę:
Jezus z Nazaretu. Dzieciństwo jest zapisem rozmyślań Benedykta XVI. To przejmująca medytacja kapłana i efekt osobistego odkrywania tajemnicy Wcielenia.
Otóż w mojej subiektywnej opinii nic w owym opracowaniu osobistego nie ma. Jest to dość elokwentny traktat teologiczno-lingwistyczny ale równie przejmujący co, dajmy na to, podręcznik do trygonometrii.

Doprawdy, oczekiwałem zwłaszcza po takim wstępie, czegoś zupełnie innego. Jakiejś wrażliwości, możliwości poznania czyjejś osobistej drogi do Boga. Tymczasem jest to medytacja naukowa ale z całą pewnością nie duchowa.

Może jestem tu bardziej protestancki niż katolicki, ale dla mnie wiara jest przeżyciem bardzo osobistym. Jest relacją z Jezusem jako osobą, konkretnym Człowiekiem i Bogiem, który działa i jest obecny w moim życiu. Roztrząsanie semantycznych konotacji judaizmów w Ewangelii św. Łukasza jest być może nawet bardzo odkrywcze (tego nie umiem ocenić bo, jak wspomniałem, nie jestem teologiem) ale w niczym nie przypomina osobistego świadectwa wiary.

Dzieło życia Benedykta jest być może bardzo ważną lekturą dla każdego, kto interesuje się takimi zagadnieniami. Jednak tych, którzy myślą (i czują) podobnie jak ja, chciałbym przestrzec. Zbliżają się Święta, myślimy o prezentach gwiazdkowych... podarujcie tę książkę komuś z zacięciem naukowym ale nie jest to pozycja dla potrzebujących świadectwa.

5 komentarzy:

  1. Ciekawa recenzja. Szanuję osobę Jana Pawła II i obecnego papieża, choć swoje zdanie na temat papiestwa jako takiego mam. Jednak to, o czym piszesz, dowodzi jednego - niekoniecznie ten, kto ma pokończone studia teologiczne czy piastuje wysokie stanowisko kościelne, najlepiej zna Boga i utrzymuje z Nim bliską relację. Ktoś mi kiedyś nawet powiedział, że nic nie powoduje tak szybkiej utraty wiary w Boga jak studia teologiczne. A w czasach Jezusa to właśnie ci najlepiej wykształceni i najbardziej "religijnie poprawni" odrzucili Go... Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Trzecią część już mam, chociaż nie wyszedłem poza wstęp.

    Czytać jednak znacznie bardziej wolę Benedykta niż JP2. Benedykt jest teologiem, JP2 filozofem i o ile Benedykt idzie logiczną ścieżką od-do, to JP2 zatacza kręgi wokół tych samych pojęć. Co nie zmienia faktu że lektura obu jest bardzo trudna.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cóż, to zapewne kwestia indywidualna: dla mnie filozofia jest całkiem logiczna. Ale zapewne masz rację.

      Co nie zmienia faktu, że po takim wstępie nie oczekuje się ani rozprawki naukowej ani traktatu filozoficznego

      Usuń
  3. Anonimowy04:55

    Jeśli chcecie czegoś osobistego i bedącego swiadectwem czyjes wedrówki duchowej jak i zacheta do samodzielnego podążania tą ścieżką, ścieżką duchowego wzrastania to polecam ksiązkę ojca Laurenca Freemana pt. Jezus wewnętrzny nauczyciel

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy23:20

    Ja też bardzo chcę przeczytać książkę Benedykta XVI z tych samych pobudek co Ty. Komentuję dopiero dziś, więc po rezygnacji papieża i wyborze Franciszka na stolicę Piotrową. Zamysł taki miałam już od jakiegoś czasu, ale teraz zaczęłam intensywnie szukać. Dziękuję za tą recenzję. Rzeczywiście opis trochę nieadekwatny, choć można było przypuszczać, że Benedykt napisze coś bardziej rzeczowego niż JPII, który był bardziej filozofem niż naukowcem.

    OdpowiedzUsuń

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.