piątek, 7 września 2012

Pan jest moim sędzią

Wspaniałe pierwsze czytanie z dzisiejszej liturgii (1 Kor 4,1-5) i nowy ksiądz w naszej parafii ze swoim prostym, ale dobitnym kazaniem dali mi do myślenia.

Mnie zaś najmniej zależy na tym, czy będąc osądzony przez was, czy przez jakikolwiek trybunał ludzki Co więcej, nawet sam siebie nie sądzę. Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę.


A ja siebie sądzę nieustannie. Ciągle mam sobie coś do zarzucenia, wiecznie czuję się niegodny i grzeszny i w ogóle nie w porządku zarówno wobec Boga jak i ludzi... Może za dużo tego? Za dużo zastanawiania się nad samym sobą, koncentrowania na sobie, takiego swoistego egocentryzmu. Bo przecież to JA, to MOJE grzechy, to MNIE trzeba przebaczyć... A inni?

Ksiądz przytoczył definicję przyjaźni jaką podał papież Benedykt XVI w swojej encyklice "Caritas in Veritate" chyba. A mianowicie, że przyjaźń (także ta z Bogiem) to "wspólnota myśli i pragnień." Ciekawe, prawda? Czyli, żeby o sobie powiedzieć, że żyje się w przyjaźni z Nim, to należy dzielić Jego myśli i Jego pragnienia. Jego miłość do ludzi, Jego miłosierdzie i Jego pragnienie przebaczenia.

Takie to niby proste, ale jak spojrzymy w siebie głębiej, to czy naprawdę potrafimy innych kochać taką miłością jak On? Choćby taką, jak kochamy własne dzieci - to dla mnie najbliższa analogia. Czy potrafimy tak patrzeć na innych jak patrzymy na nasze dzieci? Z takim pobłażaniem, z taką życzliwością, z takim współczuciem?

No, myślę, że teoretycznie tak. Znaczy, jak sobie wyobrażamy jakiś bezosobowy tłum, jakąś tam "ludzkość" ogólną. Jak się postaramy, to może nawet potrafimy kochać swoją rodzinę (choć to bywa bardzo trudne na co dzień), przyjaciół, znajomych, miłą sprzedawczynię w sklepie. Ale z innymi konkretami bywa gorzej.

No, bo czy kochamy tak swojego szefa? Albo wkurzającego nas polityka, który - jak uważamy - tylko kradnie i oszukuje? A tę zdzirę spod szesnastki co nam podrywa męża? Albo nawet tego szaleńca Breivika, któremu tak wygodnie ma być w więzieniu?

I najtrudniejsze chyba sytuacje. Czy potrafimy pokochać złodzieja, który nam zabrał wszystko, na co pracowaliśmy? Albo mordercę żony? Albo gwałciciela córki? Albo żołnierzy, którzy zbombardowali nasze miasto?

Weź, człowieku, pokochaj ich wszystkich. Przebacz im, przytul, nie w formie jakiegoś skinienia głową w obojętnym "znaku pokoju" na mszy, ale szczerze, z całego serca. Pomyśl o nich tak, jak myślisz o swojej córce, czy synu: "żeby jej/jemu się tylko nic nie stało, żeby więcej głupstw nie narobił, żeby się nauczył, żeby zrozumiał i pożałował..." To już nie jest takie proste, co?

A ja zaczynam właśnie odnosić wrażenie, że to jedyne, co tak naprawdę liczy się w chrześcijaństwie. No bo przecież nie to, ile "pierwszych piątków" zaliczyłem, ile różańców odmówiłem, albo ile razy pościłem. To pewnie też potrzebne, ale chyba tylko jako jakiś zewnętrzny znak tej miłości, którą powinniśmy w sobie mieć. Nie jako cel sam w sobie.

Dlatego ten ksiądz tak powiedział o zamiarach serca. O tym, że Bóg nie tyle nas będzie rozliczał z uczynków, odliczał jak księgowy co dobrego a co złego zrobiliśmy, tylko będzie patrzył w nasze serca. I rozliczał nas z miłości, także tej najtrudniejszej. Nie z sentymentalizmu, nie z deklaracji ale i nie tylko z uczynków. A z tego, co naprawdę najgłębiej tkwi w każdym z nas. I dostaniemy to, czego pragniemy dla innych: miłosierdzie albo sprawiedliwą karę.

4 komentarze:

  1. Widzisz, nie jesteśmy zdolni do takiej miłości o jakiej piszesz po prostu z powodu grzechu - czyli oddzielenia od Boga. Bo grzech to niekoniecznie jest jakiś konkretny uczynek, ale raczej pewien stan. Coś może wyglądać na zewnątrz pięknie i dobrze, ale dla Pana Boga niekoniecznie takie musi być. Z czasem, gdy człowiek rozwija swoją relację z Bogiem i staje się Jego przyjacielem, wtedy On przebacza nam grzechy i daje nam siłę oraz chęć do tego, by ich nie popełniać. A z czasem uzdalnia nas też do miłości do ludzi i przebaczenia. Coś o tym mogę powiedzieć, choć wiem, że dużo mi jeszcze brakuje w tej materii.
    Cały problem jednak polega na tym, że sporo ludzi woli swój grzech od Boga, ba - nawet nie chce widzieć, że żyją w oddzieleniu od Niego... I zamiast porzucić swoje grzeszne praktyki, wolą raczej potępić innego grzesznika, choć sami robią nieraz o wiele gorsze rzeczy... A tacy ludzie mogą nawet sprawiać pozory bardzo pobożnych. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Po dość nieregularnym okresie pisania - zapraszam ponownie do siebie.

    http://niedowiarstwomoje.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. Wiesz, może nie należy się przesadnie koncentrować na JA, MNIE i MOJE, ale odrobina pokory przydaje się każdemu, nie? Jak zwykle, najlepszy złoty środek.

    A pokochać... no tak. To trudno. I masz rację, że łatwiej bezosobowo, ogólnie i w ogóle tym "naszym winowajcom." A podstawić pod to konkretne twarze i uczynki, szczególnie te, które bolą to już nie jest tak prosto. Każdy z nas ma takie, z którymi boryka się nawet latami, zanim naprawdę i szczerze nie przebaczy.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No wiem. Sam takie mam. Kilka osób zajęło mi parę lat, dwie zmarły zanim udało mi się z nimi pojednać. I teraz bardzo chciałbym z nimi usiąść i porozmawiać, wyjaśnić co i gdzie bolało, przeprosić i przebaczyć. Czy to się liczy? Nie wiem. Mam nadzieję, że tak. Chociaż póki żyły to nie potrafiłem. Nie tylko z własnej winy, ale pewnie też. W końcu do prawdziwego pojednania, tak jak do tanga, potrzeba dwojga.

      Usuń

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.