W drodze...: Jeszcze się kiedyś rozsmucę

Benedictus

Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,
bo lud swój nawiedził i wyzwolił.
I wzbudził dla nas moc zbawczą
w domu swego sługi Dawida.
Jak zapowiedział od dawna
przez usta swych świętych proroków,
ze nas wybawi od naszych nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą:
Że naszym ojcom okaże miłosierdzie
i wspomni na swe święte przymierze,
Na przysięgę którą złożył
ojcu naszemu Abrahamowi.
Da nam że z mocy nieprzyjaciół wyrwani
służyć Mu będziemy bez trwogi
W pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.

A ty, dziecię zwać się będziesz prorokiem Najwyższego,
gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi.
Jego ludowi dasz poznać zbawienie
przez odpuszczenie grzechów.
Dzięki serdecznej litości naszego Boga,
z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce,
by oświecić tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki skierować na drogę pokoju.

Magnificat

Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia,
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którz się Go boją.

Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie,
Jak obiecał naszym ojcom
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.

środa, 29 lutego 2012

Jeszcze się kiedyś rozsmucę

1 komentarz:

Modlitwa: