Bo żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk... (Flp 1,21)

Mocne słowa. Tak się może czasem prześlizgują jak słuchamy tego fragmentu, a dziś uderzyły mnie jak obuchem. Czy to w moim życiu prawda? Czy to się wydarza? Co to dla mnie znaczy?

Żyć tak, żeby Chrystus był najważniejszy. Jak ja ustalam swoją hierarchię? Czy najpierw jest „ja”, potem syn, potem ukochana kobieta i jej życie, potem mój ojciec, reszta rodziny i przyjaciele? Czy też przed „ja” jest jeszcze to najważniejsze miejsce – święte świętych?

A śmierć? Czy umiem uwierzyć w zbawienie tak dożylnie? Do końca, do żywego mięsa, bez żadnych wątpliwości? Zobaczyć i doświadczyć realnie, na całym ciele, że śmierć nie jest końcem, a dopiero początkiem życia? Tego prawdziwego życia?

Skończyłem czytać „Podróż pragnień” Johna Eldredge'a. Nie będę zdradzał zbyt wiele, bo może ktoś z moich czytelników zechce sięgnąć po tę pozycję i zachwycić się nią... Powiem jednak, że autor wiedzie nas przez odkrywanie najgłębszych tajemnic naszego serca, namawia byśmy ich szukali i strzegli zamiast mamić się zaspokajaniem zachcianek, a na końcu umieli poddać się i oddać to wszystko Bogu. Nie tak, jak to zwykle robimy: „Panie Boże pozwól,” ale tak jak Jezus w Ogrójcu: „Nie moja, lecz Twoja wola, Ojcze.” Tak właśnie żyć znaczy Chrystus. A jeśli pamiętamy o zysku to i śmierć nam niestraszna. Czy umiemy tak zaufać? Tak oddać siebie?

Łatwo się mówi, że trzeba zaufać Bogu. Niektórym nawet udaje się przez jakiś czas rzeczywiście ufać. Że On da to, czego pragniemy, że wysłucha, że nie zawiedzie... i ponosimy klęskę, bo akurat to, czego tak najusilniej pragnęliśmy, to nasze wymodlone, wybłagane – tak przecież Jemu zawierzone... rozpada się. Ginie. Zostajemy z pustką i przerażeniem... No jak to? Tak przecież ufaliśmy?

A mnie się wydaje, że to zaufanie musi iść głębiej. Że trzeba, jak to Eldredge pisze – oddać naprawdę, poddać się Bogu nie na to licząc, że On postąpi zgodnie z naszą wolą, ale zrezygnować z tego dla Niego. Tak do końca. Amen. Niech mi się stanie według słowa Twego...

Znaczy nie można mieć własnych planów, miłości, pragnień... Nie, te pragnienia On przemieni. Bo my tu, na ziemi, skazani jesteśmy na namiastki. Wszak żyjemy w Matrixie, pamiętacie? Więc ten pyszny stek na talerzu, to nie prawdziwy pokarm, tylko ersatz jakiś. Pilnując swego serca może uda nam się odkryć to, czego rzeczywiście pragniemy i co On pragnie nam ofiarować. Miłość, a nie namiastkę miłości. Radość, a nie tylko wesołość. Bezpieczeństwo a nie tylko poczucie stabilizacji. Trzeba więc zrezygnować z tych pozornych pragnień, wsłuchać się w swoje serce i zobaczyć, doświadczyć tego, co jest nam przeznaczone od stworzenia świata...

Nie wiem, czy umiem. Nie jestem doskonały. Jestem – jak mówi tytuł tego bloga – w drodze. Ale czuję, że zbliżam się do momentu, kiedy będę mógł oddać Mu to, na czym mi najbardziej zależy. Największy plan, największe marzenie obecnie w moim życiu. Oddać, czyli zrezygnować z własnej działalności, własnych starań. Nie w sensie zaprzestania wszystkiego ale w przestrzeni serca. „odpuścić to.” Zgodzić się na to, że jeżeli On zechce mi to odebrać, to w porządku. A w ogóle to zamknąć oczy i dać się poprowadzić. Zaufać i uwierzyć, że jeśli trzaśnie, to dlatego, że jestem ukochany przez Niego. Że On wie lepiej, lepiej zna moje serce, wie która droga jest dla mnie. Jeśli to ta, której ja teraz pragnę, to fajnie. Ale jeśli inna, to może zaboli, ale wyjdzie mi na dobre. Bo żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk...