Miłość

Zadał mi kolega Richard - z którym miałem przyjemność prowadzić arcyciekawą debatę w innym miejscu - retoryczne chyba pytanie. Retoryczne, bo nie przypuszczam żeby oczekiwał na nie ode mnie odpowiedzi. Pytanie brzmi “Po co Bóg stworzył świat.” Kolega właściwie pokusił się o odpowiedź, a mianowicie, że być może dla rozrywki…

Przyznam, że zabił mi ćwieka. Choć z początku zbyłem zagadnienie wewnętrznym wzruszeniem ramion: a co mi do tego po co stworzył, ważne że jest. Ale, czy na pewno?

Przyszła mi na myśl alegoria, którą często posługuję się, myśląc o Bożej miłości. A mianowicie rodzicielstwo. No bo… a po co my płodzimy i rodzimy dzieci? Dla rozrywki? Czy to akt altruizmu czy egoizmu? Instynkt… No tak, naturalnie. Ależ w końcu świadomymi istotami jesteśmy, większość z nas pragnie potomstwa jakby trochę inaczej niż reszta zwierząt.

Patrzę na mojego syna i jestem z niego dumny. Cieszy mnie jego podobieństwo do mnie i to, co w nim oryginalne. Nie pragnę jego wdzięczności za to, że powołałem go do życia. Ale chcę, żeby mnie kochał, żeby słuchał moich rad, żeby czasem docenił to, co dla niego robię.

Idąc dalej za tą myślą - niektórzy rodzice bardzo pragną, żeby dzieci poszły w ich ślady, lub też wręcz przeciwnie, ale mają jakoś tam dla nich wymarzony scenariusz: “Żeby został księdzem, profesorem, żebym miał dużo wnuków…” Ja akurat takich aspiracji nie mam. Mnie wszystko jedno jakie życie wybierze mój syn, byle było mu z tym dobrze.

Czyż nie można sobie wyobrazić podobnej motywacji wobec nas ze strony Boga? W końcu Pismo mówi, że jesteśmy Jego dziećmi, Jezus uczy nas zwracać się do Niego - Abba… Tu przypomnienie: “abba” nie jest poprawnie tłumaczone jako “ojcze”. To nie jest oficjalny zwrot sprzed kilku wieków typu “pan ojciec pozwolą.” To zwykłe, codzienne słowo bardziej chyba przypominające “tatku,” “tatusiu”. Tak powinniśmy mówić do tej Niepojętej Istoty, którą uważamy za Stwórcę.

Czy Jemu potrzebne są nasze modlitwy, nasze uwielbienie, nasze cierpienie wreszcie? Po stokroć nie. Ci z nas, którzy są rodzicami, doskonale wiedzą, że nie na tym to polega. To, czego najbardziej oczekujemy od naszych dzieci, to to, żeby były szczęśliwe, wesołe i dobre. Nie muszą robić nic, żeby zasłużyć na naszą miłość bo i tak będziemy je kochać. A jednak uczymy je, żeby wyrastały na porządnych ludzi.

Dalej kolega Richard zarzuca chrześcijaństwu kult cierpienia. I tu ma we mnie, jak się już pewnie domyślacie, gorliwego sprzymierzeńca. Jakżeż Bóg, nasz Tato, może pragnąć od nas cierpienia i bólu? On po to przecież zesłał swgo Pierworodnego Syna (a może pozwolił mu zstąpić), by nas od tego bólu uwolnił. Ale jak? Świat pozostał przecież brutalny, nadal są wojny, choroby, ludzie cierpią…

A czy my usuwamy naszym dzieciom wszystkie kłody spod nóg? Czy chronimy je za wszelką cenę, żeby się nie przemęczały, nie smuciły, nie raniły? No, niektórzy próbują, ale to nie jest dobra metoda wychowawcza. W końcu nam te pisklaki wyfruną i gdzieś tam im się te piórka potarmoszą.

Podam przykład. Mój syn miał wtedy siedem miesięcy i był bardzo ruchliwy. Raczkował z prędkością naddźwiękową i myszkował po całym mieszkaniu. Ogromnie go wtedy frapował płomyk w piecyku gazowym w łazience. W sam raz na wyciągnięcie ręki od miejsca gdzie był przewijany i wycierany po kąpieli. Tak mi się czasem wywijał do tego ogienka, że aż się bałem. W końcu, pewnego dnia, sam złapałem go za rączkę i ostrożnie zbliżyłem mu palec do płomienia…

No, nie włożyłem mu ręki w ogień, nie jestem okrutnikiem. Ale bąbla na delikatnej skórce miał przez kilka godzin. Jego płacz obudził chyba wtedy połowę naszego bloku. Za to nigdy później nie martwiłem się, że będzie wypadek. Wystarczyło mu powiedzieć “gorące” - i tracił zainteresowanie. Jak znalazł, kiedy jako roczniak zaczął dosięgać do stołu i kurków przy kuchence…

Czego Bóg chce nas nauczyć w czasie naszego życia tu, na ziemi? Nie wiem. Może sensownego używania wolnej woli? Może rozróżniania dobra od zła, skoro już nasi rodzice zeżarli to jabłko? Ale tak jak ja nie zamierzałem skrzywdzić swojego dziecka tym płomykiem, tak nie wierzę, żeby nasz Ojciec radował się naszym bólem.